Elk jaar weer zijn er avontuurlijke mensen die eens ergens anders willen zeilen dan in Friesland, op het IJsselmeer of op de Waddenzee. Zij gaan zeezeilen.

Dit jaar werd er een tocht naar Noorwegen en weer terug gezeild, bestaande uit twee perioden van twee weken. Eén van de deelnemers aan de eerste zeezeilperiode was Marij. Nog maar kort lid, nam zij de uitdaging aan om ook te gaan zeezeilen. Speciaal voor ons heeft ze bijgehouden wat er allemaal is gebeurd gedurende deze twee weken. Hieronder volgt haar verhaal.

Door: Marij

Zeezeilen, ik was nog geen maand lid, of ik nam de uitdaging aan om te gaan zeilen op zee. In 2010 ging één groep van Nederland naar Noorwegen zeilen en een andere groep nam de terugweg op zich. Ik besloot om mee te gaan met de eerste groep, van Nederland naar Noorwegen. En ik gaf me op.

Toen de indeling bekend was, zijn we als groep een keer bij elkaar gekomen om kennis te maken. En om te bespreken wat we allemaal moesten doen voor we weg konden. De boot moest zeezeilklaar worden gemaakt, dat betekent dat er moest worden geklust, kaarten worden bijgewerkt en natuurlijk boodschappen moesten worden gedaan. Als groep waren we met zes man en dan wil je natuurlijk dat het werk eerlijk wordt verdeeld. Aangezien de tweede groep de terugreis zeilt, hielpen zij ook mee met het klussen. Ikzelf was niet zo heel technisch ingesteld en wist ook niets van de boot af. Dit is wel een beetje veranderd door het zeezeilen. Je leert de boot kennen, niet alleen door te zeilen en er twee weken op te wonen, maar ook door te klussen. Maar voor we gingen zeilen heb ik vooral kaarten bijgewerkt. Ik vond het leuk om kaart te leren lezen voor we weg gingen, zo kon ik op zee ook af en toe kijken waar we waren.

Gelukkig was ik in een leuke groep ingedeeld, die mij hielp en aanwijzingen gaf over wat handig was mee te nemen. Op zee kan het weer alle kanten op, koud, warm, wind, geen wind. Het is handig als je op verschillende weertypes bent voorbereid, zodat je het nooit te koud of te warm hebt. Een zeilpak is daarbij een goede basis, en die had ik niet. Daarom ben ik hier snel achteraan gegaan en uiteindelijk kon ik een zeilpak lenen van iemand van de tweede periode. Dat was erg makkelijk, nu hoefde hij het pak niet mee te nemen naar Oslo en ik het pak niet terug te nemen naar Enschede.

Toen kon het echte zeilen eindelijk beginnen We begonnen in IJmuiden en zeilden de eerste dag naar Harlingen. Daar kreeg een teamgenoot slecht nieuws. Zijn vader lag in het ziekenhuis en hij wilde daar natuurlijk zo snel mogelijk naar toe. Hij kon later in de reis altijd nog aansluiten als het beter ging met zijn vader. Toen waren er dus nog vijf. Iets meer ruimte op de boot, maar absoluut geen leuk begin. De tweede dag bleven we in Harlingen om te klussen aan de boot en boodschappen te doen. Drie overvolle winkelwagentjes verdwenen in het kleine bootje. De dag erna waren we helemaal klaar om te gaan. Toen begon het echte werk. We zeilden van Harlingen naar Helgoland (Duitsland). Deze tocht duurde anderhalve dag. Tijdens deze tocht moesten we wachten draaien. Een wacht duurt vier uur, waarna je vervolgens vier uur vrij was om te slapen. Omdat we nu maar met 5 mensen waren, was het wachtschema veranderd. Ik zat in wacht met Carl en wij wisselde met Harwin. Carl en ik hadden beide nog nooit gezeezeild en Harwin had al meer ervaring. De wachtleider en de schipper wisselden elkaar ook af maar niet tegelijk met ons. Wanneer wij 2 uur op of af waren, wisselde zij. Want er moet natuurlijk altijd iemand aan dek zijn. De tocht begon heel goed, we gingen best snel en de boot lag ook heel schuin. Misschien leek dat omdat ik het niet gewend was maar ik zat onder de blauwe plekken toen we aankwamen in Helgoland. Ook had ik mijn hoofd vaak gestoten tijdens het aan- en uitkleden. Het was een heel gedoe om je vast te houden en tegelijkertijd je kleren uit of aan te doen, zonder dat je viel of er eeuwen over deed. Het was dan ook best vermoeiend. Op de boot slaap je in kooien, een ruimte in het achteronder die heel smal is. We hadden 2 kooien en 2 mossels, bedden die je kunt ophijsen zodat je horizontaal ligt als de boot schuint gaat. Maar je aan- of uitkleden daar was niet te doen, het was zo smal dat ik vaak niet eens mijn trui uitkreeg. Ook raakte ik van alles kwijt omdat mijn spullen verschoven doordat de boot schuin ging. Ik was stiekem wel blij dat de wind was afgenomen toen we bijna bij Helgoland waren. We gingen nog amper vooruit en het was een warme dag. Waardoor we lekker in de zon een boekje konden lezen. Gelukkig hadden we de autostuur mee en niemand hoefde aan het roer te blijven. De autostuur zorgde ervoor dat we goed op koers bleven.

Helgoland is echt geen aanrader, ik vond het een raar eiland. Maar we moesten een tussenstop maken zodat we bij konden komen. Wachten draaien is namelijk erg vermoeiend als je het niet gewend bent. Daarna zijn we van Helgoland naar Farsund (Noorwegen) gezeild. Dit keer lag de boot wat minder schuin en stabieler, had ik het idee. Waardoor het koken en aankleden een stuk makkelijker ging. Ook het wachtlopen ging relaxter. Ik zat veel meer in het ritme en sliep ook door herrie heen. Misschien ook omdat ik soms doodmoe was... Deze tocht duurde ook anderhalve dag maar leek veel langer. Dat kwam omdat er op zee niks te zien was, de hele tijd water, water en nog eens water. Geen land te zien en amper boten. Naar Helgoland toe voeren we vlak langs een shipping lane (een snelweg voor vrachtscheppen) hierdoor was er altijd wel wat te zien. Of moesten we ergens voor opletten. Zo zijn we zelfs in een militaire oefening beland toen we naar Helgoland voeren!! Op de Marifoon kondigde het schip zijn acties aan, maar vermeldde niet welke richting hij op zou schieten. Wij in grote stress, gelukkig hoorde we alleen de knallen en bleef de boot heel. Naar Farsund was er dus niks gebeurd, de zee bleef leeg en omdat het zwaar bewolkt was konden we ook geen sterren kijken.

Toen ik 's ochtends wacht liep, koud in een hoekje zat en totaal geen zin meer had in zeilen (het was ook echt geen mooi weer), zag Carl opeens een licht. Toen wij keken zagen we niks.. Dat kon dus een boot geweest zijn. Maar later was het licht weer te zien en nu zag ik het ook. Eindelijk actie!! Het was een vuurtoren, we waren er bijna! Godzijdank, nog 23 mijl! In de vroege vroege ochtend kwamen we aan in het zwaar bewolkte Noorwegen. De wolken hingen tot op het water en het zag er allemaal diep triest uit. Eenmaal in de haven konden we eindelijk met een havenbiertje vieren dat we aangekomen waren. De volgende dag hebben we Farsund bekeken en de dag erna begonnen we met de tocht naar Oslo. Elke dag deden we een andere plaats aan. Zoals Avik, waar we voor anker hebben gelegen, Kristiansand, Arendaal, Helgeroa, waar we voor anker lagen en met het bijbootje wel even naar de kust geweest zijn, Tønsberg, Son en daarna het eindstation Oslo. We hebben op deze tochten erg veel fjorden gezien en mooi weer gehad. Soms zelfs zulk mooi weer dat we moesten motoren omdat er geen of te weinig wind stond, dat was wel jammer.

En ook hebben we een botsing gehad... We lagen in een baai bij Kragerø, toen we op een mooie ochtend weg voeren naar Helgeroa (deze plaatsen liggen erg dichtbij elkaar). Het was een mooi natuurgebied en we moesten door een mooi fjord. Waardoor we het idee kregen om een fotoshoot te doen van de boot. De schipper ging in het bijbootje en wij zeilden door het fjord terwijl de schipper foto's kon maken. Zeilen door een fjord is best lastig omdat de wind niet constant is en ook niet altijd uit dezelfde hoek komt door de rotsen. Hierdoor was het soms wat lastig vooruit komen en soms gingen we juist heel snel. Omdat we op het goede moment op de goede plaats wilde zijn (wat best moeilijk kan zijn met zeilen), hadden we een tijdje niet op de kaart gekeken.. De bodem in zo'n fjord bestaat ook uit rotsen, net als de zijkanten. Maar rotsen kunnen uitsteken... Met een redelijke snelheid voeren we totdat we een enorme knal hoorden. Ik werd tegen de zijkant gesmeten en Carl viel naar binnen... De boot lag opeens stil. Even een paar seconden niks tot ik besefte dat we tegen een rots waren opgevaren.. Carl lag met heel veel pijn op de bank (ter hoogte van zijn ribben). Dikke paniek, weg hier! Toen eenmaal bleek dat het niet zo slecht ging met Carl als het leek en de boot niet lek was, zijn we door gevaren. Mijn arm deed ook pijn door de botsing en werd later een grote blauwe/paarse plek, waar ik er nog niet genoeg van had... Carl kwam er vanaf met gekneusde ribben en erg veel pijn. Hierdoor kon hij een paar dagen niet zeilen. De rest van de groep was er wonder boven wonder ongedeerd vanaf gekomen. Gelukkig ging het na een paar dagen steeds beter met Carl en aan het einde van de trip kon ook Carl weer zeilen zonder te veel pijn. Maar wat een vreselijk naar moment was dat!

Vanuit de mast zou je een prachtig uitzicht kunnen hebben, zo dacht ik tenminste... Toen er een antenne op de mast moest worden goed gezet, leek me dat erg leuk om te doen. Ook zodat ik dan mooi over Noorwegen uit kon kijken. Eenmaal boven, wilde ik het liefst snel weer naar beneden en heb ik amper van het uitzicht kunnen genieten. Toch vrij eng zo bovenin de mast... Aangekomen in Oslo zijn we de boot gaan schoonmaken voor de volgende groep. Zij kwamen een dag later in Oslo aan. Samen met deze groep zijn we uit eten geweest. Noorwegen is een erg duur land, maar desondanks was het een erg gezellige avond. We hadden veel verhalen te vertellen aan de andere groep en ook handige dingen verteld over wat ze verwachten konden.

Het waren twee drukke weken waarbij je continu op elkaars lip zit. Soms was dat heel moeilijk, maar je leert elkaar goed kennen en het was ook super gezellig. We hebben heel veel mooie dingen gezien. Ik zie de witte huisjes op de rotsen zo weer voor me. De vele bootjes op het water in de fjorden, rotsen die zomaar uit het water staken, de eilandjes midden in een fjord begroeit met veel groen. Vooral veel groen, prachtige natuur!! Ondanks dat ik nog maar net lid was en niet kon zeilen, kon ik toch mee. Voor mij was het een unieke ervaring. Eigenlijk is het een hele prestatie, we zijn gewoon naar Noorwegen gezeild!! Niet veel mensen kunnen dat zeggen en wij hebben het toch maar even gedaan. Ik heb Noorwegen leren kennen als een super mooi land, zeker de moeite waard om ooit weer terug te gaan.